Ignacy Łukasiewicz urodził się 8 lub 23 marca 1822 roku w Zadusznikach. Wychowywał się w szlacheckiej rodzinie inteligenckiej. Jego ojcem był Józef Łukasiewicz. Zajmował się on dzierżawą folwarku oraz był żołnierzem Tadeusza Kościuszki, natomiast matką była Apolonia ze Świetlików. Ignacy Łukasiewicz miał czworo rodzeństwa: Marię, Emilię, Aleksandra i Franciszka. 

Mężczyzna był czynnym działaczem niepodległościowym. W latach 1832-1836 uczęszczał do gimnazjum popijarskiego. Zła sytuacja finansowa rodziny zmusiła Ignacego Łukasiewicza do wczesnego rozpoczęcia pracy, jaką była funkcja praktykanta w aptece, gdzie stale poszerzał swoją wiedzę w zakresie chemii i farmacji. 19 lutego 1846 roku został aresztowany wraz ze swoimi współpracownikami za niepodległościową działalność i został osadzony we Lwowie. Rok później został zwolniony z więzienia z powodu braku dowodów. Łukasiewicz otrzymał dyplom magistra farmacji na Uniwersytecie Wiedeńskim 30 lipca 1852 roku. Po powrocie do Lwowa, mężczyzna, wraz ze współpracownikami, prowadził badanie nad destylacją ropy naftowej. Na przełomie lat 1852/1853 Ignacy Łukasiewicz i Jan Zeh otrzymali naftę metodą frakcjonowanej destylacji. Pierwsza skonstruowana przez Łukasiewicza lampa rozświetliła wystawę apteki. 31 lipca 1853 roku jest symboliczną, oficjalną datą narodzin przemysłu naftowego w Polsce. Aby być bliżej terenów roponośnych, mężczyzna przeniósł się do Gorlic. To właśnie tam, na skrzyżowaniu ulic Węgierskiej i Kościuszki, zapłonęła pierwsza, uliczna lampa naftowa. Ignacy Łukasiewicz rozpoczął prace w  miejscowej aptece Jana Tomaszewskiego. Jednocześnie zaczął zakładać pierwsze spółki i kopalnie ropy, wraz z okolicznymi właścicielami terenów roponośnych. W roku 1873 papież Pius IX, za działalność charytatywną, nadał mu tytuł Szambelana Papieskiego i odznaczył go Orderem Św. Grzegorza. Ignacy Łukasiewicz zmarł 7 stycznia 1882 r. w wyniku ciężkiego zapalenia płuc. Jego ciało złożono na cmentarzu w Zręcinie.